Ik zou met een vriendin Genua gaan ontdekken. Genua, de stad op wie Ilja Leonard Pfeiffer ooit verliefd werd en besloot er te gaan wonen en schrijven. En ik werd weer verliefd op zijn boeken waarin de stad vaak het levendige decor is.
Maar de wachtrij voor de security op Schiphol van drie uur was net iets te lang om mijn vlucht te halen. Voor mijn korte stedentrip waren de alternatieve vluchten een dag later helaas geen optie.
Huilend als een klein kind belde ik mijn lief op, die mij direct met gierende banden kwam ophalen. Voor Terminal 1 stond ik met betraande oogjes op hem te wachten, terwijl ik zag hoe andere passagiers daar vrolijk werden afgezet bij de kiss & ride.
Het was een druk gezoem van opgewekte, afscheid nemende mensen, zich verheugend op hun aanstaande reis, nog niet wetende welk lot hen nog te wachten stond.
Efteling
De sfeer in de rij was aanvankelijk overigens gemoedelijk. Vrolijk zigzaggend had ’t nog iets van een spannende Efteling-ervaring. Mensen knoopten praatjes aan, bestemmingen uit heel Europa werden uitgewisseld.
Totdat de rij plotseling naar buiten werd geleid, zo ongeveer richting Hoofddorp. Driftig werd er op horloges gekeken. Druk werd er gepraat: “hoe laat gaat jouw vlucht?” Hier en daar begonnen mensen voor te dringen. De blikken in de ogen werden hoe langer hoe bezorgder. Stress mondde uit in wanhoop. En uiteindelijk volgde berusting. Voordringen had geen zin meer. Iedereen hier mist z’n vlucht.
Apocalyps
Het was alsof het universum tegen me zei: “Maar Paulientje. Dacht jij nou echt dat het midden in de klimaatcrisis en de zesde uitstervingsgolf een goed idee was om een potje te gaan vliegen?”
Het aangezicht van al die massa’s mensen en tegelijkertijd het tekórt aan personeel: het had iets apocalyptisch. We zijn in een rare wereld beland.
En dag later was er ook drukte en rumoer op de Nederlandse wegen. Vanwege de boerenprotesten. Of moet ik zeggen: intensieve veehoudersprotesten.
Schiphol moet verkleinen. De veestapel moet krimpen. Er moeten huizen gebouwd. Het drinkwater moet schoner, de grond en lucht gezonder. Maar overal is zijn er personeelstekorten. Ons land loopt vast.
Niet toevallig ben ik nu het boek Omarm de Chaos aan het lezen, geschreven door transitieprofessor Jan Rotmans. Het boek in een notendop? Chaos en weerstand horen bij grote transities. En als er eenmaal een nieuwe weg is ingeslagen, is er geen weg meer terug.
Terug naar schaalvergroting in de vee-industrie? Geen optie. Schiphol dat maar blijft uitbreiden? Doodlopend spoor. Zoals Greta het al zei: “Change is coming, whether you like it or not.”
De vraag is natuurlijk: gaat die verandering snel genoeg voor onze soort om het te overleven?
Hoop doet leven
Jan Rotmans stelt in zijn boek: de tijd van chaos is het uitgelezen moment om duidelijk richting te kiezen en (soms moeilijke) keuzes te maken. Het is een hoopvolle gedachte. We zitten middenin een systeemcrisis en dat gaat nu eenmaal gepaard met weerstand, protesten en chaos.
Dus! Ik berust in mijn lot. Genua ging niet door. Maar er staan nog mooie tripjes (met de auto en de trein) op de planning. En ik raad het boek Omarm de Chaos aan iedereen die geïnteresseerd is in systeemverandering. Echt, het geeft hoop! 🙂
En als je zin hebt in iets heel anders: lees La Superba van Ilja Leonard Pfeiffer, als je dat nog niet gedaan hebt. Het is zo’n schitterend verhaal, perfect voor in je vakantie. Misschien word jij dan ook wel verliefd op Genua, de stad die (misschien maar goed ook?) voorlopig een mysterie voor me blijft.
Dit bericht komt uit mijn Maand Mail. Wil je meer lezen zoals dit? Sluit je aan bij mijn enthousiaste lezers.
